چراغ‌هایی که در هویزه خاموش نشدند 

شوشان ـ سیدعلی حمیده کیش :

روز دانشجو، روزی است که تاریخ، سرش را بالا می‌گیرد و به نسلی می‌بالد که همواره با قلبی پرآتش و فکری پرنور در برابر تاریکی ایستاده است. دانشجو تنها یک «هویت صنفی» نیست؛ جریان زنده‌ی آگاهی است؛ رودخانه‌ای که هر زمان سد بر آن بسته‌اند، راهی تازه جسته و مسیر زندگی را ادامه داده است. 
۱- دانشجویان؛ آینه‌های بیداری یک ملت 
در سال‌های پرحادثه‌ی ایران، هرجا که صدای عدالت‌خواهی و آزادی‌طلبی شنیده شده، رد قدم‌های دانشجویی پیدا بوده است. از ۱۶ آذر ۳۲ که سه جوان آگاه، کلاس درس را به سنگر کرامت تبدیل کردند تا کوچه‌های انقلاب که آگاهی از دانشگاه به میان مردم رفت و مسیر تاریخ را عوض کرد؛ دانشجوی ایرانی همیشه پیش‌قراول بیداری بوده است. 
و اما دفاع مقدس؛ جایی که دانشگاه لباس رزم پوشید ،در آن روزها که سایه تهدید بر سر کشور افتاد، دانشگاه تنها در خود را نبست؛ بلکه دل خود را گشود. چرا که هزاران دانشجو از پشت نیمکت‌ها برخاستند، لباس ساده‌ای پوشیدند و به میدان رفتند؛ نه برای قدرت، نه برای نام؛ یلکه برای دفاع از خانه‌ای که دوستش داشتند. 
۲- دانشجویان ستون فقرات دفاع مقدس بودند.  
این جمله اغراق نیست؛ حقیقت  شهادت‌خورده‌ای است که روی پیشانی جبهه‌ها حک شده است. هویزه؛ نقطه‌ای که دانش و ایمان در یک قاب ایستادند. در میان همه‌ی آن فصل‌های آتش و آفتاب، عملیات نصر و حماسه هویزه جایگاهی دیگر دارد؛ جایی که جوانانی از جنس اندیشه و آرمان، معنای تازه‌ای به واژه ایستادگی بخشیدند. در میان آنان شهید حسین علم‌الهدی ایستاده است؛ دانشجوی تاریخ، اما مورخ زندگی خویش. جوانی که کتاب‌ها را رها نکرد؛ آنها را با خود به میدان برد. کسی که نشان داد دانشجو می‌تواند اندیشه را به عمل پیوند بزند و میان کلاس درس و میدان خطر، خط فاصلی قائل نشود. 
آنانی که در هویزه ماندند، تنها جان ندادند؛ بلکه آنها چراغی به‌جا گذاشتند که هنوز هم دانشگاه‌ها را روشن می‌کند؛ چراغی که می‌گوید: آگاهی اگر در دل زمین ریشه بدواند، حتی مرگ هم نمی‌تواند آن را خاموش کند. 
۳- رسالت امروز؛ ماندن، ساختن، بیدار ماندن 
امروز اما میدان‌ها تغییر کرده‌اند؛ دیگر خاکریزها از جنس دیروز نیست. اما رسالت دانشجو همان رسالت مانده است. در روزگاری که واقعیت‌ها گاه نامتعارف و پرتلاطم‌هستند، دانشجو باید همچنان میان‌دار عقلانیت، اخلاق و امید باشد. باید دانست که دانشجوی امروز اگر چه در کلاس و پژوهشگاه است، اما همچنان وارث پرچمی است که بر آن نوشته‌شده است : "آگاهی، مسئولیت، ایستادگی". 
دانشجوی واقعی کسی است که از سختی‌ها نمی‌گریزد؛ کسی که می‌گوید: اگر چیزی برای ساختن هست، من می‌مانم.  و در همین ماندن، معنا و آینده را شکل می‌دهد. 
۴- سخن پایانی 
روز دانشجو، در حقیقت جشن«ادامه‌دادن» است؛ یادآور اینکه ملت‌ها با سرمایه‌ای به نام دانشجو زنده می‌مانند. درود بر دانشجویانی که دیروز در هویزه و در جبهه‌های دفاع مقدس ایستادند، و درود بر دانشجویانی که امروز در میدان فکر، علم، اخلاق و امید نفس به نفس برای ساختن فردای بهتر می‌کوشند. 
روز دانشجو گرامی باد.